ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ; OXI ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!



Aπρόβλεπτες διαστάσεις για τον ευρύτερο Δημόσιο Τομέα παίρνει η μαζική φυγή υπαλλήλων και στελεχών του, μέσω είτε πρόωρων συνταξιοδοτήσεων, είτε -κυρίως- παραιτήσεων.
Στην προσπάθειά μας να κατανοήσουμε τα αίτια αυτής της φυγής που έχει φέρει πολλούς δημόσιους οργανισμούς σε δεινή κατάσταση λόγω των σοβαρών ελλείψεων που έχουν προκύψει στην στελέχωση, συνομιλούμε με δύο παραιτηθέντες υπαλλήλους: Την Δήμητρα Καραγεωργοπούλου, 46 ετών, πρώην υπάλληλο ασφαλιστικού φορέα, και τον Βαγγέλη Θεοδωράκη, 42 ετών, πρώην υπάλληλο δημοτικής επιχείρησης.

«Με έλεγαν ρουφιάνο»!
«Δεν χρειάστηκε να προσπαθήσω πολύ, για την ακρίβεια, ούτε που με απασχόλησε. Μόλις τέλειωσα το σχολείο μπήκα στην καθαριότητα του Δήμου. Δεν ήμουν κάνα βουτυρόπαιδο και δεν μου φάνηκε τίποτα δύσκολο. Άρχισε να μ' αρέσει. Φρόντιζα να είναι καθαροί οι δρόμοι και χαιρόμουνα να τους βλέπω χωρίς σκουπίδια. Δεν άφηνα τίποτα, κάτω από αμάξια, μοτοσυκλέτες, σου λέω τα γυάλιζα όλα.
»Μετά άρχισαν να με δουλεύουν. Με έλεγαν σπασίκλα, ρουφιάνο και τέτοια. Δεν μπορούσα να καταλάβω. Δέχτηκα να κάνω μία δουλειά, πληρωνόμουν, και ήθελα να την κάνω καλά, γιατί έτσι μου άρεσε καλύτερα απ' το να μην την κάνω καλά.
»Όταν το κακό παράγινε, άλλαξα θέση. Πήγα στα απορριματοφόρα. Μετά στους κηπουρούς, και πάει λέγοντας. Παντού τα ίδια. Τώρα τα βρόντηξα και βρήκα την ησυχία μου. Είναι όλοι κακομοίρηδες».

«Ημουν κακή δημόσια λειτουργός»
Ομολογεί η κ. Δήμητρα Καραγεωργοπούλου
«Ημουν μια νέα κοπέλα κι ένιωθα την ανασφάλεια να μου κόβει τα πόδια. Αισθανόμουν ότι μόνο αν διοριζόμουν στο Δημόσιο θα γλίτωνα. Δεν ξέρω από πού προερχόταν αυτό. Ίσως από τους γονείς μου. Στ' αλήθεια όμως δεν ξέρω.
»Όταν διορίστηκα, ησύχασα. Όμως, προτού προλάβω να χαρώ, συνειδητοποίησα την πραγματικότητα: θα περνούσα όλη μου τη ζωή κάνοντας μια αδιάφορη εργασία, χωρίς καμιά δημιουργικότητα και ικανοποίηση, κι αν ήμουν τυχερή, σε τρεις δεκαετίες θα αποδεσμευόμουν από αυτή τη φυλακή.
»Με έπιασε πανικός. Άλλου είδους αυτή τη φορά. Σα να με κλείσαν σε τάφο. Άρχισα να αντιπαθώ τους συναδέλφους, κι ας μην φταίγαν σε τίποτα. Πιο μετά έγινα κυνική. Αδιαφορούσα για τα πάντα και ο χρόνος που περνούσα στην εργασία, μόλις έφευγα ήταν σα να μην είχε υπάρξει.
»Χωρίς να το καταλάβω άρχισα να μισώ τον εαυτό μου. Και μαζί αυτούς που θα έπρεπε υποτίθεται να εξυπηρετώ. Ήμουν μια κακή λειτουργός. Τώρα αναλογίζομαι την συμπεριφορά μου και συνειδητοποιώ ότι τιμωρούσα αθώους ανθρώπους και τους εκδικιόμουν για την δικιά μου δυστυχία.
»Μακάρι να μπορούσα να τους ζητήσω συγγνώμη. Απ' όταν παραιτήθηκα, άρχισα να καταλαβαίνω πολλά πράγματα για τον εαυτό μου.
»Τώρα τίποτα δεν είναι εύκολο, αλλά κι εγώ δεν είμαι πια ένα κακομαθημένο παιδί. Κέρδισα τον αυτοσεβασμό μου. Καθετί για το οποίο προσπαθώ με κάνει ευτυχισμένη. Είμαι σίγουρη ότι θα τα βγάλω πέρα».



Περισσότερες ειδήσεις: