>1.
Ο ΟΗΕ ανατρέπει τα δεδομένα στην Διεθνή Οικονομία
ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΠΛΕΟΝ Η ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΟΠΛΩΝ
Σημαντική θεωρείται η απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, βάσει της οποίας η παραγωγή οπλικών συστημάτων, κάθε είδους και χρήσης, κρίνεται από 1/1/2009 παράνομη. Το ίδιο θα ισχύει και για την εμπορία αλλά και κατοχή τους από πολίτες, κράτη ή ομοσπονδίες κρατών.
Η απόφαση αυτή, αν και έφερε σε αμηχανία πολλούς επίδοξους αγοραστές –κυρίως σε επίπεδο κρατών τα οποία έχουν δεσμεύσει σημαντικά ποσά για την απόκτηση τέτοιων συστημάτων– είχε αρχίσει να θεωρείται επιβεβλημένη, κυρίως εξαιτίας των ασφυκτικών πιέσεων που ασκούν εδώ και αρκετό καιρό προς κάθε κατεύθυνση οι ίδιες οι βιομηχανίες οπλικών συστημάτων.
Είναι δε χαρακτηριστικό ότι οι σημαντικότεροι επενδυτές σε όλο τον κόσμο έχουν αποσύρει τα κεφάλαιά τους προφασιζόμενοι ηθικούς λόγους.
Σταθμός σε αυτή την μακρόχρονη εξέλιξη υπήρξε και η προ τριετίας ομιλία του διευθύνοντος συμβούλου της Lockmeed Hartin, Daniel Levinson, στην οποία έθεσε ως πρωταρχικό όρο για την επιβίωση της ανθρωπότητας την εξισορρόπηση σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας τής σχέσης οικονομική ανάπτυξη και ευημερία με την ισχυρή ηθική και πολιτισμική συγκρότηση του κοινωνικού ιστού.
Αυτή η τροπή, όπως ήταν αναμενόμενο, έχει προκαλέσει σε διεθνές επίπεδο αντιδράσεις, κυρίως προερχόμενες από το εργατικό προσωπικό των βιομηχανιών αυτών, το οποίο ανέρχεται παγκοσμίως σε εκατοντάδες χιλιάδες και, όπως είναι φυσικό, ανησυχεί για το μέλλον του.
Επίσης, τρεις αφρικανικές χώρες, μέλη του ΟΗΕ, υπέβαλαν αίτηση διαγραφής από τον οργανισμό, θέλοντας να δηλώσουν με αυτό τον τρόπο την αντίθεσή τους στο εν λόγω μέτρο. Είναι βέβαιο ότι θα υπάρξουν άμεσα έντονες διαβουλεύσεις του ΟΗΕ με αυτά τα κράτη, ωστόσο η όποια εξέλιξη είναι αβέβαιη, καθώς τα συμφέροντα που εξυπηρετούνται άμεσα ή έμμεσα και πέρα από κάθε ηθική βάση επηρεάζουν τις αποφάσεις που λαμβάνουν τα κράτη αυτά.
Στην Αθήνα, ταραχές σημειώθηκαν από αγανακτισμένους εργαζόμενους της ΕΑΒ και της ΕΒΟ. Η τάξη αποκαταστάθηκε όταν οι εργαζόμενοι έλαβαν διαβεβαιώσεις από τον υπουργό Βιομηχανίας κ. Αχιλλέα Παλαιοκρασά ότι, κατόπιν διαβουλεύσεων με την εργοδοσία τους, δεν τίθεται σε κίνδυνο κανένα κεκτημένο τους, και η παραγωγή άμεσα θα στραφεί σε άλλες κατευθύνσεις.
Την απόφαση του ΟΗΕ έσπευσε να χαιρετίσει η Ένωση Ελλήνων Βιομηχάνων και η Εκκλησία του Ιεχωβά.
>2.
Ξαφνιάζουν οι αποφάσεις που έλαβε η Γ' Πανθρησκευτική Σύνοδος
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ;
Η Γ' Πανθρησκευτική Σύνοδος, στην οποία συμμετείχαν εκπρόσωποι 137 θρησκειών και δογμάτων, μετά από συμπλήρωση ογδόντα τεσσάρων ημερών συνεδρίασης, συνόψισε τις αποφάσεις της σε ένα μοναδικό για τα δεδομένα της ανθρωπότητας κείμενο, μόλις δύο σελίδων.
Η έκπληξη που προκλήθηκε σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας δεν έχει ακόμα καταγραφεί, αφού η δημοσιοποίηση του κειμένου έγινε τις πρώτες πρωινές ώρες.
Παραθέτουμε την επιστολή αυτούσια, θεωρώντας ότι η σπουδαιότητά της επιβάλλει καταρχάς την μελέτη και κατανόησή της:
Κεφάλαιο Πρώτο
1. Η ανθρωπότητα καθ’ όλη την πορεία της, όσο αυτή μας είναι γνωστή, πορεύτηκε μαζί με τους θεούς της.
2. Σε όλη αυτή την πορεία, από τη μία λαμπρές αξιομνημόνευτες πράξεις και έργα και από την άλλη, χυδαία εγκλήματα ποτισμένα στην απανθρωπιά και τον πόνο αποδόθηκαν από τους ανθρώπους στην θέληση των θεών τους.
3. Σήμερα, όπως και κάθε άλλη φορά, οι Θεοί καλούνται να πολεμούν τους πολέμους των θνητών, να καθαγιάζουν το μίσος τους, να βαφτίζουν την προκατάληψη και τον φόβο τους Θεϊκή Εντολή.
Κεφάλαιο Δεύτερο
1. Συχνά οι θρησκευτικές κοινότητες μετατράπηκαν σε μηχανισμούς μέσα από τους οποίους κάποιοι αναζήτησαν εξουσία και πλούτο.
2. Συχνά υπήρξαν άνθρωποι που στο όνομα των Θεών χρησιμοποίησαν την φτώχεια, τον ανθρώπινο πόνο, τον φόβο για τον θάνατο, την ανάγκη για πίστη και ελπίδα, προκειμένου να αποκομίσουν κάθε είδους οφέλη.
Κεφάλαιο Τρίτο
1. Οι Θεοί υπήρχαν πριν από την δημιουργία του ανθρώπου και θα συνεχίσουν να υπάρχουν και μετά από τον αφανισμό του, τόσο ανεπηρέαστοι από την εικόνα που τους προσδίδει η ανθρώπινη φαντασία, όσο και αδιάφοροι προς τις πράξεις των ανθρώπων.
2. Οι άνθρωποι αναζητούν την έννοια και την εικόνα του Θεού καθώς και την εναρμόνιση μαζί του. Αυτό δε, το θεωρούν ύψιστο χρέος και το πράττουν κάθε φορά έως εκεί που τους επιτρέπει η αντίληψη και η γνώση τους.
Κεφάλαιο Τέταρτο
1. Η υπεροχή των ανθρώπων έναντι της Φύσης είναι φαινομενική και, ούτως ή άλλως, πρόσκαιρη. Ο Θεός με την Φύση είναι ένα και το αυτό, ο άνθρωπος δε, δεν μπορεί να κυριαρχήσει επάνω στον Θεό όπως ούτε και επάνω στην Φύση.
2. Οι λέξεις «πλεονεξία» και «αλαζονεία» αποτελούν την σύνοψη της ιστορίας των ανθρώπων.
3. Η πλεονεξία και η αλαζονεία δεν έβλαψαν και ούτε θα βλάψουν ποτέ την Φύση ή τους Θεούς γιατί απλούστατα η πλεονεξία και η αλαζονεία, μαζί και η ανθρωπότητα στο σύνολό της, είναι μέρος της Φύσης και των Θεών.
4. Η πλεονεξία και η αλαζονεία αποτελούν όμως μαζί την σημαντικότερη αιτία όλων των δεινών που υπέφεραν και θα υποφέρουν οι άνθρωποι.
Κεφάλαιο Πέμπτο
1. Οι θρησκευτικές κοινότητες διά των πνευματικών πατέρων τους, εφεξής αρνούνται την εμπλοκή τους σε μηχανισμούς αναπαραγωγής κάθε είδους πλεονεξίας και αλαζονείας.
2. Κηρύττουν την αλληλοαποδοχή όλων των θρησκευτικών δογμάτων. Η Υπεροχή είναι ψευδαίσθηση. Η Ταπεινότητα είναι γνώση.
3. Αποποιούνται την εμπλοκή τους σε κάθε είδους συναλλαγές υλικών αγαθών και πλούτου. Παραδίδουν δε, όλα τα περιουσιακά τους στοιχεία σε κοινωφελείς οργανισμούς και στα έθνη.
4. Ως Οίκος του Θεού ορίζεται η αγάπη και η κατανόηση των ανθρώπων προς αλλήλους και προς την γενέτειρα και ζωοποιό Φύση. Οι ναοί παραδίδονται στα έθνη ως μουσεία πολιτισμού και ιστορίας.
5. Οι εκπρόσωποι των Θεών παραιτούνται κάθε προνομίου, εντάσσονται στις κοινωνίες των ανθρώπων και, με τον βίο τους ως ζωντανό παράδειγμα, καταδικάζουν την πλεονεξία και την αλαζονεία διδάσκοντας ταυτόχρονα την αγάπη και την κατανόηση.
Κεφάλαιο Εκτο
1. Η ζωή μπορεί να προσφέρει μέγιστη ευτυχία όταν καθοδηγείται από την αγάπη και την γνώση.
2. Η ζωή μπορεί να επιφέρει μέγιστη δυστυχία όταν καθοδηγείται από την αλαζονεία και την πλεονεξία.
3. Ο θάνατος είναι η επανένωση με τους Θεούς και είναι μια λαμπρή στιγμή όμοια με την γέννηση.
4. Ο φόβος δεν είναι αντάξιος του μεγαλείου της ζωής και των Θεών.
Η Σύνοδος Πασών Θρησκειών και Πάντων Δογμάτων, 2007V23
>3.
ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ; OXI ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!
Aπρόβλεπτες διαστάσεις για τον ευρύτερο Δημόσιο Τομέα παίρνει η μαζική φυγή υπαλλήλων και στελεχών του, μέσω είτε πρόωρων συνταξιοδοτήσεων, είτε -κυρίως- παραιτήσεων.
Στην προσπάθειά μας να κατανοήσουμε τα αίτια αυτής της φυγής που έχει φέρει πολλούς δημόσιους οργανισμούς σε δεινή κατάσταση λόγω των σοβαρών ελλείψεων που έχουν προκύψει στην στελέχωση, συνομιλούμε με δύο παραιτηθέντες υπαλλήλους: Την Δήμητρα Καραγεωργοπούλου, 46 ετών, πρώην υπάλληλο ασφαλιστικού φορέα, και τον Βαγγέλη Θεοδωράκη, 42 ετών, πρώην υπάλληλο δημοτικής επιχείρησης.
«Με έλεγαν ρουφιάνο»!
«Δεν χρειάστηκε να προσπαθήσω πολύ, για την ακρίβεια, ούτε που με απασχόλησε. Μόλις τέλειωσα το σχολείο μπήκα στην καθαριότητα του Δήμου. Δεν ήμουν κάνα βουτυρόπαιδο και δεν μου φάνηκε τίποτα δύσκολο. Άρχισε να μ' αρέσει. Φρόντιζα να είναι καθαροί οι δρόμοι και χαιρόμουνα να τους βλέπω χωρίς σκουπίδια. Δεν άφηνα τίποτα, κάτω από αμάξια, μοτοσυκλέτες, σου λέω τα γυάλιζα όλα.
»Μετά άρχισαν να με δουλεύουν. Με έλεγαν σπασίκλα, ρουφιάνο και τέτοια. Δεν μπορούσα να καταλάβω. Δέχτηκα να κάνω μία δουλειά, πληρωνόμουν, και ήθελα να την κάνω καλά, γιατί έτσι μου άρεσε καλύτερα απ' το να μην την κάνω καλά.
»Όταν το κακό παράγινε, άλλαξα θέση. Πήγα στα απορριματοφόρα. Μετά στους κηπουρούς, και πάει λέγοντας. Παντού τα ίδια. Τώρα τα βρόντηξα και βρήκα την ησυχία μου. Είναι όλοι κακομοίρηδες».
«Ημουν κακή δημόσια λειτουργός»
Ομολογεί η κ. Δήμητρα Καραγεωργοπούλου
«Ημουν μια νέα κοπέλα κι ένιωθα την ανασφάλεια να μου κόβει τα πόδια. Αισθανόμουν ότι μόνο αν διοριζόμουν στο Δημόσιο θα γλίτωνα. Δεν ξέρω από πού προερχόταν αυτό. Ίσως από τους γονείς μου. Στ' αλήθεια όμως δεν ξέρω.
»Όταν διορίστηκα, ησύχασα. Όμως, προτού προλάβω να χαρώ, συνειδητοποίησα την πραγματικότητα: θα περνούσα όλη μου τη ζωή κάνοντας μια αδιάφορη εργασία, χωρίς καμιά δημιουργικότητα και ικανοποίηση, κι αν ήμουν τυχερή, σε τρεις δεκαετίες θα αποδεσμευόμουν από αυτή τη φυλακή.
»Με έπιασε πανικός. Άλλου είδους αυτή τη φορά. Σα να με κλείσαν σε τάφο. Άρχισα να αντιπαθώ τους συναδέλφους, κι ας μην φταίγαν σε τίποτα. Πιο μετά έγινα κυνική. Αδιαφορούσα για τα πάντα και ο χρόνος που περνούσα στην εργασία, μόλις έφευγα ήταν σα να μην είχε υπάρξει.
»Χωρίς να το καταλάβω άρχισα να μισώ τον εαυτό μου. Και μαζί αυτούς που θα έπρεπε υποτίθεται να εξυπηρετώ. Ήμουν μια κακή λειτουργός. Τώρα αναλογίζομαι την συμπεριφορά μου και συνειδητοποιώ ότι τιμωρούσα αθώους ανθρώπους και τους εκδικιόμουν για την δικιά μου δυστυχία.
»Μακάρι να μπορούσα να τους ζητήσω συγγνώμη. Απ' όταν παραιτήθηκα, άρχισα να καταλαβαίνω πολλά πράγματα για τον εαυτό μου.
»Τώρα τίποτα δεν είναι εύκολο, αλλά κι εγώ δεν είμαι πια ένα κακομαθημένο παιδί. Κέρδισα τον αυτοσεβασμό μου. Καθετί για το οποίο προσπαθώ με κάνει ευτυχισμένη. Είμαι σίγουρη ότι θα τα βγάλω πέρα».
>4.
Άφωνη άφησε την πολιτική κοινότητα το Νομοθετικό Συμβούλιο της Βουλής
ΣΟΛΩΝ! ΣΟΛΩΝ! ΤΩΝ ΜΙΣΩΝ Η ΟΛΩΝ;
Με την εισήγηση νόμου που κατατέθηκε στην Βουλή και έχει ως αντικείμενο τους ηθικούς, οικονομικούς και μορφωτικούς κανόνες που οφείλουν να διέπουν την ζωή όσων συμμετέχουν στα κοινά, επιδιώκεται μία μεταρρύθμιση ανάλογη με αυτήν που εισήγαγε ο Σόλων στην Αθήνα της αρχαιότητας. Αναντίρρητα, χωρίς να εμφανίζονται αποκλίσεις από τις αρχές του Συντάγματος, η κοινότητα των πολιτικών και για λογαριασμό όλων των δημόσιων λειτουργών βρίσκεται υποχρεωμένη να αντιμετωπίσει το εξής δίλημμα: υπηρέτες του συνόλου ή προνομιούχοι καπηλευτές της δημοκρατίας;
Στην εισήγηση περιλαμβάνονται κανόνες ανάλογα με τις κατηγορίες δημόσιων λειτουργών, π.χ. αιρετών ή μόνιμων πολιτικών, νομοθετών, δικαστικών, ελεγκτών. Ειδικοί κανόνες εισάγονται και για λειτουργούς του ιδιωτικού τομέα όπως π.χ. δημοσιογράφους και εκδότες. Κοινός κανόνας που αφορά όλους τους δημόσιους λειτουργούς είναι η οικονομική αποζημίωση που εξισώνεται με τον χαμηλότερο μισθό του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.
Κοινό κανόνα επίσης αποτελεί η υποχρεωτική συμμετοχή τόσο στην δημόσια εκπαίδευση, από την πρώτη μέχρι την τελευταία βαθμίδα, όσο και η συμμετοχή στους δημόσιους ασφαλιστικούς φορείς. Πιο συγκεκριμένα, εφόσον ένας πολίτης έχει παρακολουθήσει περισσότερο από το ένα τρίτο του χρόνου της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης (π.χ. Α' έως και Γ' δημοτικού) σε ιδιωτικό εκπαιδευτήριο, αποκλείεται από την συμμετοχή στα κοινά. Το ίδιο ισχύει αν συστηματικά νοσηλεύεται σε ιδιωτικές κλινικές εντός ή εκτός επικράτειας.
Μόνιμοι λειτουργοί μπορούν να διοριστούν πολίτες άνω των 45 ετών που έχουν συμμετάσχει σε κοινωνικές και πολιτικές δραστηριότητες και έχουν αξιολογηθεί θετικά μέσα από συστηματικές διαδικασίες.
Προϋπόθεση για να πολιτευτεί οποιοσδήποτε είναι –πέραν των ανώτερων ή ανώτατων σπουδών– να έχει «φοιτήσει» σε μία σειρά παραγωγικών διαδικασιών. Επιγραμματικά αναφέρουμε: 1 έτος ως βιομηχανικός εργάτης, 1 έτος σε αγροτικές εργασίες, 1 έτος σε κοινωνικές υπηρεσίες, 1 έτος σε διευθυντική θέση σε μονάδα παραγωγής ή υπηρεσιών.
Σε όλους τους λειτουργούς και τους πολιτευόμενους παρέχεται υποχρεωτικά κατοικία σε περιβάλλον αντίστοιχο του επιπέδου ζωής του 50% της κοινότητας που υπηρετούν ή εκπροσωπούν.
Όλοι οι λειτουργοί οφείλουν να κληροδοτήσουν την συνδιαχείριση της ατομικής τους ιδιοκτησίας στην Πολιτεία για όσο διάστημα ασκούν τα καθήκοντά τους.
Ειδικός φορέας συντονίζει κάθε χρόνο επιδοτούμενα ταξίδια που αποσκοπούν στην διεύρυνση της γνώσης πάνω σε θέματα οικονομικής και κοινωνικής διαχείρισης.
Η κοινωνική συναναστροφή δημόσιων λειτουργών και πολιτευόμενων με εκπροσώπους κοινωνικών τάξεων, επιχειρηματίες, συνδικαλιστές κ.λπ. απαγορεύεται ρητά. Οι εισηγήσεις φορέων κατατίθενται γραπτά, μελετώνται και απαντώνται εντός χρονοδιαγράμματος.
Επιβεβλημένη η μεταρρύθμιση
Ο καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου Δημήτρης Θεοδώρου, σχολιάζοντας την εισήγηση νόμου ανέφερε τα εξής:
«Χωρίς αμφιβολία το πολίτευμα έχει υποπέσει σε βαθύ τέλμα ως αποτέλεσμα της ικανότητας ισχυρών οικονομικών παραγόντων να ασκούν εξουσία καθορίζοντας εκούσια ή ακούσια τους ηθικούς όρους με τους οποίους τα άτομα σχετίζονται μεταξύ τους και διάγουν τους βίους τους.
»Το ατομικό αποθεώνεται και μεγεθύνεται ως υπέρτατος σκοπός σε βάρος του συλλογικού το οποίο καταρρακώνεται και βιάζεται λειτουργώντας στην συνείδηση του πολίτη ως ιδανικός τόπος λεηλάτησης.
»Στην ουσία αναφερόμαστε σε έναν μη πολιτισμό και μία μη κοινωνία, έννοιες οι οποίες στην κατάφασή τους προϋποθέτουν την ανάπτυξη και πρόοδο του συλλογικού.
»Κάτω από αυτές τις συνθήκες μία διαδικασία μεταρρύθμισης είναι επιβεβλημένη εφ' όσον θα στοχεύει στις γενεσιουργούς αιτίες της κοινωνικής αποσύνθεσης.
»Σε μια εποχή όπου ο «Νόμος του Θεού» δεν έχει θέση στο να επιβάλλει ένα δίκαιο ή άδικο συλλογικό πνεύμα, το κενό πρέπει να καλυφθεί από «Νόμους του Ανθρώπου» που θα πηγάζουν από την συνειδητή του προσπάθεια για συνύπαρξη και βιώσιμη ανάπτυξη – όχι κατ' ανάγκη ποσοτική, αλλά σίγουρα ποιοτική».
>5.
ΑΠΟΚΗΡΥΤΤΟΥΝ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ
Τα Κομμουνιστικά Κόμματα κατά την Ευρωπαϊκή Συνδιάσκεψη που διεξάγεται ανά διετία κατέληξαν εν ολίγοις ότι διαγράφουν την επανάσταση από τις θεμελιώδεις αρχές τους. Αφετηρία γι’ αυτή την εξέλιξη υπήρξε η ανάλυση του Διεθνούς Κέντρου Μαρξιστικών Ερευνών το οποίο, μετά από μία εφ' όλης της ύλης κριτική αξιολόγηση των επαναστάσεων του 20ού αιώνα, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι επαναστάσεις «ουδέποτε αποτέλεσαν συνειδητή επιλογή μεγάλων πληθυσμιακών ομάδων για μεταστροφή της κοινωνίας», αλλά αποτέλεσαν περισσότερο την «αναγκαία αυτοάμυνα σε ακραίες μορφές καταπίεσης».
Η αναγκαιότητα για εκδίκηση, όμως, όπως αναφέρεται, δεν αποτελεί το πλέον γόνιμο έδαφος για την ανάπτυξη της ανθρώπινης συνειδητότητας σε θέματα συλλογικότητας και σοσιαλισμού. Διαφαίνεται πλέον ότι «η κοινωνική πρωτοπορία οφείλει να εργάζεται αδιάκοπα ώστε οι πολίτες των εθνών να διαπαιδαγωγούνται σεβόμενοι την αξία των αγαθών που είναι συλλογικά», αναφέροντας αναλυτικά ως τέτοια, το συλλογικό επίπεδο ζωής, τους όρους εργασίας, το συλλογικό περιβάλλον, την συλλογική παιδεία, την συλλογική περίθαλψη.
Ως πρώτιστος στόχος πλέον τίθεται οι κομμουνιστές να πρωτοστατούν στην «οργάνωση της κοινωνικής πρωτοπορίας και την ανάδειξη των καινοτόμων ιδεών».
«Μέσα σε συνθήκες στις οποίες η παγκοσμιοποιημένη οικονομία δεν μπορεί παρά να αντιμετωπίζεται ως ιστορική νομοτέλεια, οι προοδευτικές δυνάμεις ανά την υφήλιο οφείλουν να συστρατεύονται και να εργάζονται με κάθε μέσο ώστε να προτρέχουν των ραγδαίων εξελίξεων προς όφελος της ισονομίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης».
Αυστηρή κριτική ασκήθηκε στην πρακτική πολλών εθνικών κομμάτων να θέτουν ως «στρατηγικό στόχο» την επανάσταση, μεταθέτοντας υπό αυτό το πρίσμα στο ιδεατό μέλλον την επίλυση βασικών προβλημάτων συνύπαρξης ατόμων και κοινωνικών ομάδων και χωρίς να αναλύουν επαρκώς –ή και καθόλου– τις υπάρχουσες συνθήκες εργασίας και διαβίωσης των πολιτών. Συχνά έτσι –όπως αναφέρεται–«οι κομμουνιστές εμφανίζονται στην μεγάλη μερίδα του λαού ως καταστροφολόγοι μεσσίες, με αποτέλεσμα να αποκόπτονται τόσο από τον λαό όσο και από σημαντικές δυνάμεις προοδευτικών ανθρώπων, τους οποίους πάντα αντιμετώπιζαν με καχυποψία και εχθρότητα».
Άλλοτε πάλι, όπως αναφέρεται, «μέσα από αντιφάσεις συστρατευτήκαμε με κάθε είδους συντεχνιακά συμφέροντα προκειμένου να επιτύχουμε συμμαχίες, που πάντα όμως αποδεικνύονταν αφενός εφήμερες, αφετέρου διαβρωτικές ως προς την ανάπτυξη του αισθήματος της συλλογικότητας, της αλληλεγγύης και της κοινωνικής ευθύνης που πρέπει να βαραίνει τον κάθε πολίτη και την κάθε κοινωνική ομάδα με σοσιαλιστική συνείδηση».
Οι εκπρόσωποι του ελληνικού ΚΚ αποχώρησαν χαρακτηρίζοντας την Συνδιάσκεψη προδοτική ως προς τους στόχους και τις αρχές που οφείλουν να υπηρετούν οι κομμουνιστές. Ακολούθησε δριμεία κριτική προς την ηγεσία του ελληνικού κόμματος, με υπόνοιες ότι έχουν παρεισφρύσει σε αυτό προσωπικότητες που έχουν στόχο την απομόνωσή του από την κοινωνική πρωτοπορία και από ολόκληρη την κοινωνία. Όπως αναφέρεται στην απόφαση της Συνδιάσκεψης με αφορμή την αποχώρηση της ελληνικής αντιπροσωπείας: «Η απομόνωση των κομμουνιστών από τον φυσικό χώρο δράσης τους, που είναι το ευρύτερο ανατρεπτικό κίνημα το οποίο θα όφειλαν να οργανώνουν και να ισχυροποιούν, και η μετατροπή τους σε ουραγούς συντεχνιακών διεκδικήσεων, θα έπρεπε να καταγράφεται μόνο ως επιτυχία της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων και της οπισθοδρόμησης».
Και η απόφαση καταλήγει: «Επανάσταση είναι η καθημερινή επιδίωξη του ατόμου και των οργανωμένων ομάδων για κοινωνική δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια, αλληλεγγύη και ευημερία, από τον μικρόκοσμο της οικογένειας μέχρι και την παγκόσμια κοινότητα. Η συνύπαρξη, η ειρήνη και η βιώσιμη ανάπτυξη είναι στόχοι που μπορούν να επιτευχθούν με την μόρφωση, την αυτοοργάνωση των μικρών κοινωνικών ομάδων, τις διαρκείς κοινωνικές παρεμβάσεις σε όλα τα επίπεδα δομών, την επιβολή νέων δομών όταν αυτό απαιτείται.
»Σύντροφοι, συμπολίτες της παγκόσμιας κοινότητας, το μέλλον είναι ο σοσιαλισμός!
»Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα!».
>6.
ΣΕΞ & ΘΑΝΑΤΟΣ: «ΟΙ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΟΧΥΡΩΣΕΙ ΤΟ COPYRIGHT!»
Συνέντευξη του κ. Μακάριου Χριστοδούλου στην κ. Δέσποινα Δημητρίου
«...η πιο αναγκαία ανθρώπινη λειτουργία για την διαιώνιση της ανθρωπότητας έχει μετατραπεί με την έλευση των μονοθεϊστικών θρησκειών και την επιβολή του νόμου του θεού-πατέρα σε έναν μιαρό ογκόλιθο που βαραίνει και συνθλίβει την ύπαρξη κάθε ανθρώπινου όντος»
Ο διεθνούς αναγνώρισης καθηγητής ψυχολογίας και πρύτανης της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Μακάριος Χριστοδούλου σε μια αποκαλυπτική συνέντευξη ερμηνεύει σημεία της εισήγησής του στο Συνέδριο που διοργανώθηκε από την Ακαδημία Αθηνών με θέμα «Και ο Άνθρωπος έπλασε τον Θεό – Η ψυχολογική ανάγκη της θεοπλασίας μέσα στον χρόνο» και καταφέρεται εναντίον των σεξουαλικών ταμπού και άλλων κοινωνικών εμμονών.
Ύπνωση και παράκρουση!
Δ.Δ.: Κύριε Χριστοδούλου, πολλές φορές οι δηλώσεις σας έχουν ξαφνιάσει την κοινωνία. Θα μπορούσατε να μας εξηγήσετε με μη επιστημονικούς όρους τι εννοούσατε με την φράση που διατυπώσατε «η κοινωνία τελεί υπό καθεστώς συλλογικής ύπνωσης αλλά και παράκρουσης»;
Μ.X.: Κυρία Δημητρίου, οι έννοιες του «φυσιολογικού»-«κοινωνικά αποδεκτού» αποτελούν μια συνισταμένη του τρόπου που αντιλαμβάνεται και προσλαμβάνει κάθε μέλος μιας κοινωνίας την συμπεριφορά των υπολοίπων. Υπό αυτό το πρίσμα σάς ζητώ να εξετάσουμε την αποδοχή μας για την κάθε είδους επίδειξη βίας και ταυτόχρονα την έλλειψη αποδοχής για την επίδειξη της σεξουαλικότητας.
Για παράδειγμα, μία σφαίρα, ένα σπαθί, ένα στιλέτο, ένα παλούκι μπορεί να διεισδύσει στο ανθρώπινο σώμα και να το διαπεράσει κατά την διάρκεια λίγο πολύ οποιασδήποτε τηλεοπτικής ζώνης. Εντάσσεται αυτή η απεικόνιση στα πλαίσια του
-εάν όχι φυσιολογικού, σίγουρα όμως- αποδεκτού.
Αυτό ασφαλώς έχει την εξήγησή του. Η βία αδιάκοπα στην Ιστορία είναι το μέσο που διασώζει το άτομο, την ομάδα, την οικογένεια, την φυλή, το έθνος από την απειλή του «άλλου», και γι’ αυτό τον λόγο παραμένει ακόμα και σήμερα κυρίαρχο «αντικείμενο σπουδών» σε παράπλευρους μηχανισμούς εκπαίδευσης.
Φανταστείτε όμως τον εαυτό σας να γίνεται μάρτυρας στην απογευματινή ζώνη των τηλεοπτικών ειδήσεων της εικόνας ενός τρανού ζωοφόρου πέους το οποίο να διεισδύει σε ένα θηλυκό σώμα. Σας βλέπω έτοιμη να αναφωνήσετε: «Θα ήταν σκανδαλώδες!»...
Δ.Δ.: Πράγματι...
Μ.X.: ...γιατί η συνισταμένη που προανέφερα δεν είναι μόνο αποτέλεσμα βούλησης αλλά είναι αυτή που καθορίζει και την βούληση. Με λίγα λόγια –όπως μου ζητήσατε– μία σφαγή είναι φυσιολογική-αποδεκτή εικόνα, ενώ μία ερωτική πράξη αντιμετωπίζεται ως εικόνα αποτρόπαιη. Η κυριαρχία λοιπόν αυτής της κοινωνικά αποδεκτής συνισταμένης αποτελεί την απόδειξη της συλλογικής ύπνωσης και παράκρουσης. Τα παιδιά παίζουν απενοχοποιημένα πόλεμο και ενοχικά έρωτα. Οι ενήλικοι καταναλώνουν νωθρά φόνους και βιώνουν την σεξουαλικότητά τους μέσα από την κλειδαρότρυπα και με απίθανες στρεβλώσεις. Φανταστείτε τώρα μία κοινωνία στην οποία τα παιδιά θα φλερτάρουν ελεύθερα από ενοχές και από την άλλη θα αισθάνονται ντροπή για οτιδήποτε υπονοεί, έστω και σαν παιχνίδι, την αφαίρεση ζωής.
Δ.Δ.: Διακρίνετε εσείς κάποια διαδικασία που θα μπορούσε να αλλάξει διεύθυνση σε αυτή την συνισταμένη ώστε...
Μ.Χ.: Aσφαλώς! Αλλά δεν μπορεί να συμβεί.
Δ.Δ.: Tι εννοείτε;
Μ.X.: Στην κοινωνία συνυπάρχουν κάθε είδους δυνάμεις. Η πρωτοπορία, που είναι σε θέση να αποκαλύψει στην κοινωνία τον «επικίνδυνο» εαυτό της, είναι διαρκώς παρούσα. Παραγκωνισμένη, όμως, και η ίδια ενοχική! Διανύουμε την εποχή στην οποία κυριαρχούν οι δυνάμεις της ανεμελιάς, της ευμάρειας, της αλαζονείας. Δεν χρειάζεται να προνοήσουμε για τίποτε. Η οικονομία και οι ρυθμοί ανάπτυξης φροντίζουν για όλα. Κάθε είδους εμπόριο, κάθε είδους συναλλαγή, κάθε είδους παραγωγή που εξασφαλίζει αυτή την ανάπτυξη νομιμοποιείται και καθαγιάζεται. Από την άλλη, κάθε φωνή που αντιδρά εμφανίζεται μέσα στο ιλλουστρασιόν περιτύλιγμα των πάντων ως παραφωνία, ως οπισθοδρόμηση, ακόμα και ως προδοσία.
Ο Θεός-Πατέρας
Δ.Δ.: Μου έχει δημιουργηθεί η εξής απορία: γιατί ξεκίνησε αυτή η συζήτηση σε ένα συνέδριο για την θρησκεία;
Μ.X.: Ω, μα είναι πολύ απλό. Γιατί ακριβώς η πιο αναγκαία ανθρώπινη λειτουργία για την διαιώνιση της ανθρωπότητας έχει μετατραπεί, με την έλευση των μονοθεϊστικών θρησκειών και την επιβολή του νόμου του θεού-πατέρα, σε έναν μιαρό ογκόλιθο που βαραίνει και συνθλίβει την ύπαρξη κάθε ανθρώπινου όντος.
Δ.Δ.: Δεν καταλαβαίνω, γιατί το αποδίδετε στην θρησκεία αυτό;
Μ.X.: Η επιβολή νόμων ως θεϊκή βούληση είναι μια παλιά συνταγή που δεν γνωρίζουμε πότε εισήχθηκε στην ανθρώπινη κοινωνία. Η ελευθεριότητα που κάποια στιγμή επέφερε η Αθηναϊκή Δημοκρατία δημιούργησε φαινόμενα αποσύνθεσης σε κάθε κοινότητα η οποία δεν διέθετε θεσμούς που να προάγουν την συμμετοχή και την υπευθυνότητα του πολίτη. Ο νόμος του θεού, από την άλλη, συγκέντρωσε την εξουσία στους εκπροσώπους του. Η κοινωνία συγκροτήθηκε και δραστηριοποιήθηκε γύρω από αυτόν τον πόλο.
Μόνο που κανείς δεν θα έδινε οικειοθελώς την εξουσία σε κανέναν, ούτε καν στον θεό. Οπότε, κάποια στιγμή αξιοποιήθηκαν δύο ακαταμάχητα «εργαλεία»: η ενοχή για την ερωτική επιθυμία και ο φόβος του θανάτου. Και οι θρησκείες, όπως γνωρίζουμε, έχουν κατοχυρώσει το copyright και στις δύο αυτές ανθρώπινες πρώτιστες αγωνίες.
Δ.Δ.: Αυτό που λέτε είναι ότι ο αντίποδας στην ανθρώπινη συνειδητότητα είναι ο νόμος του θεού;
Μ.X.: Ακριβώς. Όταν η συνειδητότητα του πολίτη λείπει, αναπληρώνεται από τον νόμο του θεού. Μόνο που η συνειδητότητα αναπτύσσεται, διδάσκεται και καλλιεργείται με χίλιους τρόπους και προσπάθειες σε μια προηγμένη κοινωνία που την αποζητά, ενώ ο φόβος –πολύ απλά– υπάρχει παντού.
Δ.Δ.: Η αντιπαράθεση είναι, λέτε, άνιση.
Μ.X.: Ο φόβος υπάρχει, η συνειδητότητα είναι κοπιώδες επίτευγμα.
Δ.Δ.: Για να επανέλθουμε στο θέμα των ερωτικών ταμπού...
Μ.X.: ...να επανέλθουμε, αν και δεν ξεφύγαμε καθόλου. Η ερωτική επιθυμία είναι η αστείρευτη ζωτική ενέργεια της ανθρωπότητας, αν όχι του σύμπαντος ολόκληρου. Αποποιούμενοι το μεγαλείο τού έρωτα, μας αναλογεί να αυτοκτονήσουμε ομαδικά. Και εν τέλει αυτό κάνουμε! Εκτός αν δημιουργηθούν οι συνθήκες μέσα από τις οποίες η ανθρωπότητα θα βρει την δύναμη να πλάσει τον επόμενο θεό της. Τον «θεό-αυτοκυρίαρχο άνθρωπο», απαλλαγμένο από την ενοχή για την φύση του, συμφιλιωμένο με τον θάνατο, ελεύθερο να βιώσει την ευτυχία τού ανεξήγητου προορισμού του.
Δ.Δ.: Σας ευχαριστώ πολύ.
Μ.X.: Εγώ σας ευχαριστώ.
